Χάλκινοι δρόμοι: Καυτοί και Πύρινοι

Γράφει ο Θωμάς Λιώλιος και η Ελένη Ντέτσικα

Θέλω να βρω μια πατρίδα που θα ενώσει λαούς και θα κουρσέψει εκείνων τα κάστρα που την πολυαγαπημένη Τροία πάτησαν κάνοντάς τη νοσταλγική ανάμνηση.

Φτάσαμε!

Μετέωρος καθώς κοιτάζω το σημείο αναφοράς, νοσταλγώ τον αστερισμό μου που θα με οδηγήσει να κτίσω σε ξένη χώρα την πατρίδα των παιδιών μου.

Σέρνω αποκαΐδια και κόκαλα μικρών παιδιών.

Κραυγές…

Πολέμου μπόρες…

Μα θα κάνω τα ίδια λάθη!

Δεν θυμάμαι.

Κοιτάω μπροστά!

Έχω τη Γνώση μα δεν είμαι Μύστης και καταστρέφω.

Πρέπει να κοιτάξω πίσω.

Να θυμηθώ.

Πού είναι ο Έρωτας, ο λυτρωτής των πάντων;

Ελευθερώνομαι μέσα από το φιλί της Νηρηίδας που αποχαιρετά το τελευταίο Φως του κόσμου. Έμεινα να κοιτάζω να απομακρύνεται στην άκρη της μαύρης θάλασσας.

Το φιλί δεν χάνεται στη γεύση.

Υπάρχει στην όσφρηση του Φωτός, στο χάδι της ακοής, στο όνειρο των αισθήσεων, στη θύμηση της Ψυχής, στην επιθυμία της Ύλης, στο χαμόγελο που ψιθυρίζει στα χαμηλωμένα βλέφαρα.

Έμεινα να κοιτάζω να απομακρύνεται.

Μόνος!

Πρέπει να θυμηθώ το μέλλον.

«Πόλεμο θέλεις βασιλιά;

Μάθε πως γνωρίζω την κατάληξη της δικής σου ιστορίας.

Γι΄αυτό τέντωσε τ΄αυτιά σου και μάθε από αυτό το Ταξίδι.

Όταν σαν όνειρο θα σου ΄ρχεται στο νου στην ανάπαυλα της μάχης, πως κατέχουμε από πριν τα πάντα και για πάντα».

Με τρομάζεις, μα θα συγκρατηθώ γιατί ξέρω ότι το παρελθόν πηγαινοέρχεται σαν αγρίμι μέσα κι έξω σε χάλκινους δρόμους καυτούς και πύρινους.

Είμαι τόσο μακριά από αυτό που μπορώ να καταλάβω!

Η Αλήθεια με τρομάζει και μου αποκαλύπτει τη φορά-τη δύναμη και τη μοναξιά της Ελευθερίας.

Η παιδική μου αγνότητα έχει χαθεί στην ομίχλη των χρόνων.

Ποιο όνειρο τάχα κυνηγούσα τόσα χρόνια;

Ποιος με βεβαιότητα μπορεί να μου πει;

Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο.

Γυρίζω πίσω.

Γυρίζω πίσω στο μέλλον.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Μάχες… Εξυπνάδα…Κέρδισα…!
Πέλαγα…Ανακάλυψα…!
Αναζήτηση… Περιπέτεια… Αναλαμπή!
Μη προχωράς. Μόνο κοίτα.
Πέρα από την πρύμνη.
Μακριά…
Εκεί όπου στραγγίζει η Αγάπη το ατέλειωτο Φως.
Στάσου!
Δεν είναι στεριά.
Μα το υγρό στοιχειό μ'αιθερικές δυνάμεις.
Η Γνώση της Ζωής και του θανάτου.
Μην παρασύρεσαι στων Ονείρων το Κάλεσμα.
Γυμνώσου από τον Φόβο και τραγούδησε την επαναφορά σου στο μονοπάτι της περιπλάνησης, που παίζει επικίνδυνα παιχνίδια με την Αλήθεια.
Η Αλήθεια!...
Η Αλήθεια που σε κάνει να εξακοντίζεσαι στο διάστημα.
Να γίνεσαι ένα με τον Συμπαντικό Χρόνο.
Μην παρασύρεσαι στων Ονείρων το Κάλεσμα.
Μείνε δεμένος, αγαλμάτινος…
Δεμένος στο Κατάρτι!
«Γιατί είναι ο Χρόνος ένας καθρέφτης
Κι όσα συμβαίνουν στον κόσμο Ανακλώνται πάνω μας
Και αγγίζουν τον Ρυθμό μας.
Έτσι είναι η Ζωή…
Ένα ταξίδι… κοσμικό
Και βλέπει συνυφασμένη την
Τύχη της
Με την μοίρα του Ανθρώπου
Να καταλάβειΣε τι μεγαλείο
Του δόθηκε να ζήσει»
Θα φτάσεις ποτέ;Και που;

Θωμάς Λιώλιος – Ελένη Ντέτσικα

Το Μυστικό της Γοργόνας

«Γοργόνα: Δεν υπάρχει χρόνος αυτήν την ιστορία. Υπάρχει όμως μια κοινή Γη στο ατέλειωτο Τώρα.
Αινείας: Είναι περίεργο να ξυπνάς από Ύπνο αιώνων καρτερικό και γαλήνιο και να βρίσκεσαι καταμεσής στο πέλαγος…
Οδυσσέας: Τελικά πόσο ορίσαμε την τροχιά του Χρόνου που μέτρησε την ανθρώπινη ζωή μας και την πορεία μας σε τούτη τη Γη;
Πύρρος: Σαν πνεύματα με άρπαξαν οι μορφές του αρχαίου Αινεία και του Οδυσσέα σε τούτο το καράβι και μου είπαν πως ο σκοπός του ταξιδιού μας είναι Ιερός.
Νηριήδα: Γεννήθηκα στα Σύμπαντα και στην υγρή κοιλιά της Μάνας γης. Στον βυθό της θάλασσας μεγάλωσα σε κυματισμούς ονείρων κι ένα κόσμο που κανείς δε φαντάζεται ότι υπάρχει».
Σκιά του παρελθόντος ακολουθεί το Φως του πεπρωμένου στο ατέλειωτο τώρα. Σκιά ανάμεσα στους θρόνους των θεατών παίζοντας αιθέρια κρυφτό, με το υγρό στοιχείο της Φύσης του Ανθρώπου.Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος; Μια Ψυχή πάνω στο σανίδι του θεάτρου: η κοινή Ψυχή αυτών που ποιούν ήθος. Απ' τα Σύμπαντα έρχονται με την Αργώ του Θέσπη.Βαθιά συναισθήματα, εικόνα στο πρόσωπο των ηθοποιών. Ρόλοι που σε πάνε πίσω και θυμίζουν την Αγνή Σκέψη. Βαθιά συναισθήματα που σκάβουν το πρόσωπο . Λόγος που δίνει Κίνηση και λες δεν έχω να κάνω με ανθρώπους αλλά με μυημένους Αρετών.Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;Ποιο είναι το Μυστικό του;Κοιμηθείτε άνδρες κι εγώ θα σας χορέψω το σκοπό της Ψυχής που όλα τα ξέρει κι όλα τα κρύβει.Η Νηριήδα ταξιδεύει μέσα τους και τους ξυπνά από τον αιώνιο Ύπνο. Γίνεται γέφυρα μεταξύ θεών και ανθρώπων. Ορίζει τροχιές μέσα από τη Φύση της Γοργόνας. Τους γνωρίζει την Κοινή Ψυχή του Αρσενικού και του Θηλυκού. Το ερμαφρόδιτο Σύμπαν.Στιγμές γαλήνης των ηθοποιών σηματοδοτούν το Άπειρο Φως και Σκοτάδι της Ιστορίας. Ποια είσαι; Που μας οδηγείς;Εσείς με καλέσατε. Αφέθηκα στα φτερά του Έρωτα. Ενέδωσα στο κάλεσμά σας, για να αλλάξουμε τη φορά του κόσμου προς το Απολλώνιο Φως της Αγάπης.Ο Άνθρωπος κατέχει το Κλειδί και από τον ίδιο εξαρτάται το Χτες, το Τώρα και το Αύριο.

Θωμάς Λιώλιος- Ελένη Ντέτσικα

Χειρονομία: Η Τέχνη της Μουσικής

Γράφει ο Θωμάς Λιώλιος και η Ελένη Ντέτσικα

Η κίνηση, η μουσική και ο λόγος (μελική, λυρική και χορική ποίηση), ήταν τα αναπόσπαστα μέρη ενός συνόλου, που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν Μουσική, ( η τέχνη των Μουσών), από την οποία εξελίχθηκε η τραγωδία. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν συνδέσει τα μυστήρια με χορευτικές τελετές, όπου ο χορός και το τραγούδι ήταν τα μέσα επικοινωνίας με τους θεούς.Σύμφωνα με την παράδοση, ο χορός στην αρχαία Ελλάδα ήταν ιερός. Πρώτη η θεά Ρέα τον αποκάλυψε στους Κουρήτες και τους Κορύβαντες. Η ορχηστρική ήταν από τις δυσκολότερες τέχνες. Απαιτούσε εκπαίδευση όχι μόνο στη μουσική, τη ρυθμική και τη μετρική, αλλά και στη φιλοσοφία, τη φυσική και την ηθική. «Ο χορευτής είναι φιλόσοφος», λέει ο Λουκιανός, «γνωρίζει τα ήθη των ανθρώπων και είναι διερμηνέας όλων των γλωσσών και των θεμάτων». Η τέχνη του απαιτούσε πλήθος ικανοτήτων: την απαγγελία του ηθοποιού, τη φωνή του τραγουδιστή και το ρυθμό του μουσικού. Έπρεπε να αποδίδει με τελειότητα κάθε χορευτική κίνηση, «φορά», «στάση», «σχήμα». Ο στόχος της ορχηστρικής τέχνης, ήταν να γυμνάσει το σώμα, να αναζωογονήσει τη ψυχή και να ανυψώσει το πνεύμα ενώ το μεγαλύτερο ρόλο έπαιζαν οι χειρονομίες, η σοφία των χεριών.Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν χορό, τις μιμητικές κινήσεις που συνόδευαν ένα τραγούδι. Η «Εμμέλεια», περιλάμβανε χορό με τραγούδι και χορό συνοδευτικό των λόγων, δηλαδή έναν κώδικα συμβολικών χειρονομιών. Οι αρχαίοι συγγραφείς περιέγραφαν ζωηρά τις κινήσεις των δακτύλων, πιστεύοντας ότι ο χορευτής «μιλάει» με τις σιωπηλές κινήσεις των χεριών του. Ο Λεσβώναξ ο Μυτιληναίος, ονόμαζε τους χορευτές «χειροσόφους», αυτούς που κατείχαν τη σοφία και την έδειχναν με τα χέρια.Πίστευαν ότι έχει τόση δύναμη η σοφία των χεριών, ώστε να γίνεται καλύτερος κάποιος μετά από την παρακολούθηση ενός χορού.Ο κύριος σκοπός της όρχησης ήταν η μίμηση και ήταν επιστήμη παραστατική, που φανέρωνε τα μη φαινόμενα. Ο Πλούταρχος έλεγε, ότι η «δείξις» (χειρονομία), δεν πρέπει να είναι μιμητική αλλά δηλωτική: «δηλωτική αληθώς των υποκειμένων». Ο χορευτής παριστάνει χαρακτήρες και πάθη: έρωτα, οργή, παραφροσύνη, θλίψη, στις διάφορες εντάσεις και βαθμούς τους. Ο θεατής αναγνωρίζει στον ορχηστή δικά του αισθήματα, συμπάσχει και ταυτίζεται. Έτσι στόχος της τέχνης μέσα από αυτή την εσωτερική διεργασία των θεατών, γίνεται η αναζήτηση του αγαθού, του «γνώθι σ’αυτόν».

Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΡΑΜΑΤΟΣ

Το δράμα είχε τις ρίζες του στις τελετές του Διονύσου, οι οποίες εκφράστηκαν περισσότερο από τα λαϊκά στρώματα. Γύρω από το βωμό του Διονύσου, ερμηνεύονταν, από ένα Χορό πενήντα ανδρών, ο διθύραμβος. Ο διθύραμβος ήταν ένας ομοφωνικός ύμνος που πραγματεύονταν τη ζωή και τη λατρεία του Διονύσου. Τον 7ο αιώνα ο ποιητής Αρίωνας συνέθεσε διθυράμβους. Ο Διθύραμβος διαδόθηκε σε όλη την Αττική με γιορτές πάνδημες και επίσημες. Δημιουργήθηκαν τότε οι πρώτοι θίασοι με τους εθελοντές οι οποίοι με την χρήση της τρυγίας (κατακάθι του μούστου) μεταμφιέζονταν σε τράγους και χόρευαν τραγουδώντας το Διθύραμβο, που υμνούσε την ζωή και τους θριάμβους του Διονύσου. Το δράμα εξελίχθηκε από τον λατρευτικό χώρο στον θεατρικό χώρο χάρη στην έμπνευση του Θέσπη στα μέσα του 6ου αιώνα. Φορώντας ένα προσωπείο, βγήκε από τον Χορό και αντί να τραγουδά, άρχισε να απαγγέλλει, να αποκρίνεται με επαναλαμβανόμενο ρυθμό. Ο Θέσπης εισήγαγε τον πρώτο υποκριτή(αυτός που αποκρίνεται, αυτός που απαντά), πράγμα που σημαίνει ότι αν δεν υπήρχε υποκριτής οι τελετές θα περιείχαν μόνο τραγούδι και χορό και όχι απόκριση. Επομένως η τραγωδία δεν θα είχε γεννηθεί. Ο υποκριτής αποκόβεται από το σύνολο του Χορού και παίρνοντας τη μορφή θεού ή ήρωα, ανοίγει διάλογο με το Χορό. Ο Θέσπης δημιούργησε τον πρώτο περιοδεύων θίασο του κόσμου γνωστό με την ονομασία "Άρμα του Θέσπιδος": με ένα κάρο, το πίσω μέρος και το πάτωμα του οποίου μπορούσε να μετατρέπεται σε αυτοσχέδια σκηνή, κουβαλούσε τις αποσκευές και τον θίασο. Μετά το Θέσπη αναφέρεται ο μαθητής του Χοιρίλος ο Αθηναίος, ο οποίος τελειοποιώντας τα προσωπεία εισήγαγε τη λαμπρή εμφάνιση των υποκριτών στη σκηνή. Η προσφορά του Πρατίνα του Φλειούσιου ήταν ανεκτίμητη. Υπήρξε ο εφευρέτης του σατυρικού δράματος, μία ανακάλυψη που βοήθησε στην εξέλιξη του δράματος και επηρέασε βαθύτατα την τραγωδία.Ένας άλλος μαθητής του Θέσπη, ο οποίος διακρίθηκε για την προσφορά του ήταν ο Φρύνιχος. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν γυναίκες ηθοποιοί αλλά τους γυναικείους ρόλους τους υποδύονταν άντρες μεταμφιεσμένοι σε γυναίκες. Ο Φρύνιχος ήταν ο πρώτος που εισήγαγε τα γυναικεία πρόσωπα. Επίσης υπήρξε πρωτοπόρος και στα θέματα των τραγωδιών. Είχαν ως βάση τα σύγχρονα ιστορικά γεγονότα ενώ όπως γνωρίζουμε μέχρι τώρα, τα θέματα ήταν παρμένα από την μυθολογία ιδίως από τους τρεις μυθικούς κύκλους (Θηβαϊκός, Αργοναυτικός και Τρωικός). Μόνο ορισμένοι τίτλοι έργων και κάποια ελλιπή αποσπάσματα κειμένων έχουν διασωθεί από τους παραπάνω. Η πιο αξιόπιστη ιστορία του ελληνικού δράματος ξεκινά με τον Αισχύλο, για να ακολουθήσει ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης, ο Αριστοφάνης, ο Κρατίνος, ο Εύπολις, ο Μάγνης, ο Χιονίδης, ο Πυθόνικος, ο Τιμοκλής.
ΘΩΜΑΣ ΛΙΩΛΙΟΣ - ΕΛΕΝΗ ΝΤΕΤΣΙΚΑ

Απόλλων και Διόνυσος: η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος.

Απόλλων και Διόνυσος: η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος.
Η εκδηλωμένη και η ανεκδήλωτη Φύση. Όμως η ορατή και η αόρατη φύση είναι όψεις ενός αδιάσπαστου Όλου και αυτό είναι το Παν. Οι δυο του όψεις, συμπληρωματικές και αναγκαίες, μετατρέπονται αενάως στο αντίθετό τους, γιατί κάθε μια φέρει εντός της το σπέρμα του αντιθέτου της.Το αόρατο γεννάει το ορατό. Η νύχτα τη μέρα. Η ζωή το θάνατο και αντίστροφα, σ’έναν αιώνιο κύκλο.Ψυχολογικά, ο Απόλλων είναι το συνειδητό μέρος του ανθρώπου. Το φωτισμένο μέρος της συνειδητής επίγνωσης. Ο Διόνυσος είναι το ασυνείδητο στις δυο του εκφάνσεις: υπερσυνείδητο και υποσυνείδητο. Στο βαθμό που κάποιο μέρος του ασυνειδήτου φωτίζεται από το φως της γνώσης και της εμπειρίας μετατρέπεται σε συνειδητό και ο Διόνυσος γίνεται Απόλλων.Απόλλων. Η ορατή φύση. Η αρμονία στην επταδικότητά της: επτά χρώματα, επτά νότες, επτά φωνήεντα, επτά ιεροί πλανήτες, επτά πεδία της συμπαντικής ύλης, επτά ήπειροι, επτά φυλές. Ο Απόλλων εξοντώνει τον Πύθωνα: η αποσύνθεση (πύθω=σήπω) υπερβαίνεται από την παντοδύναμη ενέργεια της ζωής που αναδύεται μέσα από τη στάχτη.Διόνυσος. Η αόρατη φύση. Η μυστική πλευρά. Η Ζωή, το Πνεύμα και οι αόρατες δυνάμεις της. Γι’αυτό ήταν ο θεός των μυστηρίων. Διμήτωρ. Γιατί; Γεννήθηκε δυο φορές: την πρώτη από τον Δία-όφι και την Δήμητρα –Περσεφόνη. Ο Διόνυσος-Ζαγρευς. Η μοίρα του είναι διαμελισμός και θάνατος. Την δεύτερη φορά ξαναγεννιέται από την Σεμέλη. Σεμέλη σημαίνει τράπεζα. Η Σεμέλη καίγεται από την λάμψη του Διός, πριν από τη γέννηση του γιου της. Συμβολικά η κατώτερη ανθρώπινη θνητή φύση «καίγεται» για να προβάλλει ο αναγεννώμενος Υιός-εαυτός. Η θεία φύση του Μύστη. Το Θείο Ον ανασταίνεται έχοντας θριαμβεύσει πάνω στο θάνατο.Η μέθεξη του Μύστη πραγματώνεται μέσω της διδασκαλίας των ιερών Μυστηρίων.Στ’Αρχαία Μυστήρια οι μυούμενοι, εκπαιδεύονταν να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους, μέσα από πειθαρχίες, καθάρσεις και γνώσεις που αποσκοπούσαν στην διαστολή της συνείδησης. Μεταξύ άλλων διδακτικών μεθόδων, χρησιμοποιούσαν συμβολικές των ιερών δραμάτων-δρώμενα- για να μπορεί ο Μυούμενος να μετέχει συναισθηματικά και νοητικά. Έτσι η διδασκαλία να γίνεται μέρος του εαυτού του. Από αυτά τα δρώμενα γεννήθηκε το Θέατρο. Για να μεταδοθεί κάποιο μέρος από τις Ιερές Αλήθειες στο ευρύτερο κοινό, σε αλληγορική αλλά παραστατική και εκφραστική γλώσσα.Ο Διόνυσος λοιπόν ο θεός των Μυστηρίων, έγινε ο θεός του Θεάτρου και οι μύθοι έγιναν φορείς των μεγάλων αληθειών. Οι μύθοι είναι ψυχικές πραγματικότητες.Το Θέατρο λοιπόν κατάγεται από την ενδοχώρα των Μυστηρίων. Τα Μυστήρια δεν ήταν, ούτε είναι για όλους. Είναι μόνο για διευρυμένες συνειδήσεις. Ελάχιστοι ήταν και είναι ικανοί να ανταποκριθούν σε προφορική Διδασκαλία υψηλής τάξεως. Οι περισσότεροι είναι σε θέση να ανταποκριθούν μόνο σε ορατά γεγονότα. Και τίθεται το ερώτημα: συντελείτε εξιλέωση ή κάθαρση μέσω παθημάτων τρίτου; Και η απάντηση έρχεται από τον Διόνυσο: απαιτείται μέθεξη και όχι μέθη στα παθήματα τρίτου. Δηλαδή λειτουργική συμμετοχή ώστε να δράσουμε υπέρ των άλλων. Αφού καθ-αίρεσαι μόνο καθαιρώντας. Η υψηλή μιμητική Τέχνη μιμείται ανώτατο και όχι το κατώτατο. Ο Ηρακλής δρέπει τα μήλα των Εσπερίδων, μόνον αφού υποβαστάζει το βάρος του άτλαντα. Κράδαινε ομόρρυθμα με εκείνους που το αίμα τους, εκδηλώνει την Αλήθεια. Να ξεπλένεις τις εσθήτες σου στο αίμα. Γιατί με το αίμα μας φωτίζονται οι πολύπτυχοι φορείς μας: φυσικός-συγκινησιακός-νοητικός. Και πορευόμαστε από τον διονυσιακό εαυτό μας προς τον απολλώνιο εαυτό.

Θωμάς Λιώλιος – Ελένη Ντέτσικα

To 2008 μας βρήκε με ιντερέγκ και πολλά όνειρα

Αργήσαμε να επικοινωνήσουμε μα είμαστε πάντα εδώ, ως όνειρο, ως στοιχειό ως δίαδραση που ζητά την δική της ροή και κατάληξη, ως πηγή και αφετηρία ποταμού που κυλά και διακλαδώνεται χαρίζοντας δροσιά και ποικιλομορφία.
Η Θεατρική Ομάδα της πόλης είναι εδώ και δίνει δυναμικό παρόν, όπως κάθε χρόνο άλλωστε.
Φέτος είμαστε εδώ με την διάχυση δυναμικού στο πρόγραμμα ιντερεγκ και την θεατρική σκηνή για παιδιά που τρέχει το γραφείο ιντερέγκ του Δήμου Ηγουμενίτσας.
Έμψυχο δυναμικό που μεγάλωσε θεατρικά στην δική μας ομάδα δίνει το παρόν σε μια προσπάθεια που δηλώνει ότι θεατρικά η περιοχή είχε παρελθόν, έχει ενεργό παρόν και πολλαπλές δράσεις και κυρίως έχει μέλλον με τις δυναμικές που απελευθερώνονται.
Ηθοποιοί από την θεατρική μας ομάδα μετέχουν στο ανέβασμα τριών έργων του Γ. Ξανθούλη σε σκηνοθεσία του συντοπίτη μας Σπύρου Διαμάντη και ενός έργου που γράφεται από το μέλος της ομάδας μας και δημοσιογράφο Βαγγέλη Γρ. Αθανασίου.
Ωστόσο και η ομάδα θα δώσει το προσωπικό της στίγμα με την δική της παραγωγή που είτε θα είναι συνέχεια της περσινής προσπάθειας με τον εμπλουτισμό της ¨Κλυταιμνήστρας" του Κων/νου Μπούρα, είτε με την επιλογή ενός νέου έργου το οποίο θα ανακοινωθεί στο επόμενο χρονικό διάστημα.
Αυτό που κρατάμε όμως έχει μεγαλύτερη σημασία.
Φέτος στην πόλη της Ηγουμενίτσας ανεβαίνουν απο κοινού και με τις σχολικές παραστάσεις έξι θεατρικές παραγωγές.
Στη θεσπρωτία η ΘΕΑΤΟ Παραμυθιάς από τη μία και η νεοσύστατη ομάδα των Φιλιατών ετοιμάζουν τις δικές τους παραγωγές φτάνοντας στις οκτώ θεατρικές παραγωγές και να υπολογίσουμε και την πρεμιέρα που έκανε με τα μονόπρακτα του Τσέχωφ το Θεατρικό Εργαστήρι της Πάργας φτάνουμε στις εννέα.
Κλείνοντας οφείλουμε ν' αναφερθούμε στις Θεσπρωτικές συμμετοχές στα Θεατρικά σχήματα των Ιωαννίνων για τρίτη συνεχόμενη χρονιά και συγκεκριμένα στην συμμετοχή της Ελένης Ντέτσικα στην παραγωγή του ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίων με το έργο "Αλλοίμονο στους νέους'' σε σκηνοθεσία Θ. Γκόγκου και του Θωμά Λιώλιου στο Θέατρο Πολυθέαμα με την φετινή παραγωγή του " Μπίλυ ο ψεύτης" επίσης σε σκηνοθεσία Θ. Γκόγκου.