Απόλλων και Διόνυσος: η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος.

Απόλλων και Διόνυσος: η διπλή όψη του ίδιου νομίσματος.
Η εκδηλωμένη και η ανεκδήλωτη Φύση. Όμως η ορατή και η αόρατη φύση είναι όψεις ενός αδιάσπαστου Όλου και αυτό είναι το Παν. Οι δυο του όψεις, συμπληρωματικές και αναγκαίες, μετατρέπονται αενάως στο αντίθετό τους, γιατί κάθε μια φέρει εντός της το σπέρμα του αντιθέτου της.Το αόρατο γεννάει το ορατό. Η νύχτα τη μέρα. Η ζωή το θάνατο και αντίστροφα, σ’έναν αιώνιο κύκλο.Ψυχολογικά, ο Απόλλων είναι το συνειδητό μέρος του ανθρώπου. Το φωτισμένο μέρος της συνειδητής επίγνωσης. Ο Διόνυσος είναι το ασυνείδητο στις δυο του εκφάνσεις: υπερσυνείδητο και υποσυνείδητο. Στο βαθμό που κάποιο μέρος του ασυνειδήτου φωτίζεται από το φως της γνώσης και της εμπειρίας μετατρέπεται σε συνειδητό και ο Διόνυσος γίνεται Απόλλων.Απόλλων. Η ορατή φύση. Η αρμονία στην επταδικότητά της: επτά χρώματα, επτά νότες, επτά φωνήεντα, επτά ιεροί πλανήτες, επτά πεδία της συμπαντικής ύλης, επτά ήπειροι, επτά φυλές. Ο Απόλλων εξοντώνει τον Πύθωνα: η αποσύνθεση (πύθω=σήπω) υπερβαίνεται από την παντοδύναμη ενέργεια της ζωής που αναδύεται μέσα από τη στάχτη.Διόνυσος. Η αόρατη φύση. Η μυστική πλευρά. Η Ζωή, το Πνεύμα και οι αόρατες δυνάμεις της. Γι’αυτό ήταν ο θεός των μυστηρίων. Διμήτωρ. Γιατί; Γεννήθηκε δυο φορές: την πρώτη από τον Δία-όφι και την Δήμητρα –Περσεφόνη. Ο Διόνυσος-Ζαγρευς. Η μοίρα του είναι διαμελισμός και θάνατος. Την δεύτερη φορά ξαναγεννιέται από την Σεμέλη. Σεμέλη σημαίνει τράπεζα. Η Σεμέλη καίγεται από την λάμψη του Διός, πριν από τη γέννηση του γιου της. Συμβολικά η κατώτερη ανθρώπινη θνητή φύση «καίγεται» για να προβάλλει ο αναγεννώμενος Υιός-εαυτός. Η θεία φύση του Μύστη. Το Θείο Ον ανασταίνεται έχοντας θριαμβεύσει πάνω στο θάνατο.Η μέθεξη του Μύστη πραγματώνεται μέσω της διδασκαλίας των ιερών Μυστηρίων.Στ’Αρχαία Μυστήρια οι μυούμενοι, εκπαιδεύονταν να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους, μέσα από πειθαρχίες, καθάρσεις και γνώσεις που αποσκοπούσαν στην διαστολή της συνείδησης. Μεταξύ άλλων διδακτικών μεθόδων, χρησιμοποιούσαν συμβολικές των ιερών δραμάτων-δρώμενα- για να μπορεί ο Μυούμενος να μετέχει συναισθηματικά και νοητικά. Έτσι η διδασκαλία να γίνεται μέρος του εαυτού του. Από αυτά τα δρώμενα γεννήθηκε το Θέατρο. Για να μεταδοθεί κάποιο μέρος από τις Ιερές Αλήθειες στο ευρύτερο κοινό, σε αλληγορική αλλά παραστατική και εκφραστική γλώσσα.Ο Διόνυσος λοιπόν ο θεός των Μυστηρίων, έγινε ο θεός του Θεάτρου και οι μύθοι έγιναν φορείς των μεγάλων αληθειών. Οι μύθοι είναι ψυχικές πραγματικότητες.Το Θέατρο λοιπόν κατάγεται από την ενδοχώρα των Μυστηρίων. Τα Μυστήρια δεν ήταν, ούτε είναι για όλους. Είναι μόνο για διευρυμένες συνειδήσεις. Ελάχιστοι ήταν και είναι ικανοί να ανταποκριθούν σε προφορική Διδασκαλία υψηλής τάξεως. Οι περισσότεροι είναι σε θέση να ανταποκριθούν μόνο σε ορατά γεγονότα. Και τίθεται το ερώτημα: συντελείτε εξιλέωση ή κάθαρση μέσω παθημάτων τρίτου; Και η απάντηση έρχεται από τον Διόνυσο: απαιτείται μέθεξη και όχι μέθη στα παθήματα τρίτου. Δηλαδή λειτουργική συμμετοχή ώστε να δράσουμε υπέρ των άλλων. Αφού καθ-αίρεσαι μόνο καθαιρώντας. Η υψηλή μιμητική Τέχνη μιμείται ανώτατο και όχι το κατώτατο. Ο Ηρακλής δρέπει τα μήλα των Εσπερίδων, μόνον αφού υποβαστάζει το βάρος του άτλαντα. Κράδαινε ομόρρυθμα με εκείνους που το αίμα τους, εκδηλώνει την Αλήθεια. Να ξεπλένεις τις εσθήτες σου στο αίμα. Γιατί με το αίμα μας φωτίζονται οι πολύπτυχοι φορείς μας: φυσικός-συγκινησιακός-νοητικός. Και πορευόμαστε από τον διονυσιακό εαυτό μας προς τον απολλώνιο εαυτό.

Θωμάς Λιώλιος – Ελένη Ντέτσικα