Χάλκινοι δρόμοι: Καυτοί και Πύρινοι

Γράφει ο Θωμάς Λιώλιος και η Ελένη Ντέτσικα

Θέλω να βρω μια πατρίδα που θα ενώσει λαούς και θα κουρσέψει εκείνων τα κάστρα που την πολυαγαπημένη Τροία πάτησαν κάνοντάς τη νοσταλγική ανάμνηση.

Φτάσαμε!

Μετέωρος καθώς κοιτάζω το σημείο αναφοράς, νοσταλγώ τον αστερισμό μου που θα με οδηγήσει να κτίσω σε ξένη χώρα την πατρίδα των παιδιών μου.

Σέρνω αποκαΐδια και κόκαλα μικρών παιδιών.

Κραυγές…

Πολέμου μπόρες…

Μα θα κάνω τα ίδια λάθη!

Δεν θυμάμαι.

Κοιτάω μπροστά!

Έχω τη Γνώση μα δεν είμαι Μύστης και καταστρέφω.

Πρέπει να κοιτάξω πίσω.

Να θυμηθώ.

Πού είναι ο Έρωτας, ο λυτρωτής των πάντων;

Ελευθερώνομαι μέσα από το φιλί της Νηρηίδας που αποχαιρετά το τελευταίο Φως του κόσμου. Έμεινα να κοιτάζω να απομακρύνεται στην άκρη της μαύρης θάλασσας.

Το φιλί δεν χάνεται στη γεύση.

Υπάρχει στην όσφρηση του Φωτός, στο χάδι της ακοής, στο όνειρο των αισθήσεων, στη θύμηση της Ψυχής, στην επιθυμία της Ύλης, στο χαμόγελο που ψιθυρίζει στα χαμηλωμένα βλέφαρα.

Έμεινα να κοιτάζω να απομακρύνεται.

Μόνος!

Πρέπει να θυμηθώ το μέλλον.

«Πόλεμο θέλεις βασιλιά;

Μάθε πως γνωρίζω την κατάληξη της δικής σου ιστορίας.

Γι΄αυτό τέντωσε τ΄αυτιά σου και μάθε από αυτό το Ταξίδι.

Όταν σαν όνειρο θα σου ΄ρχεται στο νου στην ανάπαυλα της μάχης, πως κατέχουμε από πριν τα πάντα και για πάντα».

Με τρομάζεις, μα θα συγκρατηθώ γιατί ξέρω ότι το παρελθόν πηγαινοέρχεται σαν αγρίμι μέσα κι έξω σε χάλκινους δρόμους καυτούς και πύρινους.

Είμαι τόσο μακριά από αυτό που μπορώ να καταλάβω!

Η Αλήθεια με τρομάζει και μου αποκαλύπτει τη φορά-τη δύναμη και τη μοναξιά της Ελευθερίας.

Η παιδική μου αγνότητα έχει χαθεί στην ομίχλη των χρόνων.

Ποιο όνειρο τάχα κυνηγούσα τόσα χρόνια;

Ποιος με βεβαιότητα μπορεί να μου πει;

Δεν μπορώ να κρατήσω άλλο.

Γυρίζω πίσω.

Γυρίζω πίσω στο μέλλον.